Hoewel de fanfare ontbrak presenteerde het kabinet onlangs trots het Klimaatakkoord. Het akkoord moest er komen, dus kwam het er. Het democratisch proces maakte van het Klimaatakkoord echter een coalitieakkoord, bedoeld om de politieke machthebbers te laten overleven. Met bloed, zweet en tranen hebben vier partijen de klimaatbom die ze zelf bij de formatie onder hun samenwerking hebben gelegd, onschadelijk gemaakt. Althans, voorlopig. Van de beoogde CO2-reductie van 49% is nog lang geen sprake. Veel schuift het kabinet voor zich uit. Soms heel ver, zoals met rekeningrijden. Bovendien moeten burgers worden verleid, niet gedwongen. En het kabinet neemt de tijd, 30 jaar om precies te zijn. Echte pijn moest weer vermeden worden. Politieke belangen hebben geleid tot een Mickey Mouse akkoord waar alle daadkracht uit is verdwenen. Zonder serieuze prijsprikkels voor vervuilers, zowel het bedrijfsleven als consumenten, komt er niets van terecht.

‘Zonder serieuze prijsprikkels voor vervuilers komt er niets van terecht’