Het is een kwestie van simpele speltheorie volgens macro-econoom Bouman. Bij de onderhandelingen over een nieuw klimaatbeleid gedraagt iedereen zich schijnbaar coöperatief. Men spreekt met vuur in de ogen en emotie in de stem over het gezamenlijk redden van de planeet. Maar het onderhandelingsspel wordt in werkelijkheid gespeeld volgens de regels van het ‘prisoners dilemma’. De strategie is: zorg dat landen hun CO2-uitstoot beperken, maar doe zelf zo weinig mogelijk. Alle landen doen alsof ze een akkoord willen terwijl ze zelf het liefst wegduiken. Bij een prisoners dilemma doet iedereen aardig, maar speelt iedereen vals. Maar zonder de oprechte wil om bij te dragen falen we allemaal. ‘Without pain, no gain.’ Alleen als we nu met een reële CO2-prijs de juiste prikkel inbouwen maakt wereldwijd klimaatbeleid echt een kans.

‘Als we nu met een reële CO2-prijs de juiste prikkel inbouwen maakt wereldwijd klimaatbeleid echt een kans.’