Terwijl landen, bedrijven en de financiële sector beloven om binnen enkele decennia uit te komen op ‘netto-nul’ uitstoot, zijn we verder weg dan ooit van het waarmaken van het Klimaatakkoord van Parijs. Hoe kan dat? De meeste beloften zijn gebaseerd op creatief boekhouden. Spelen met eind- en begindata, vage tussendoelen, onderdelen van bedrijven afsplitsen (de meest vervuilende) en praten over ‘relatief’ en ‘netto’ in plaats van gewoon ‘geen uitstoot’. ‘Netto’ is hier het sleutelbegrip. Netto betekent namelijk dat er ook maatregelen elders genomen kunnen worden die broeikasgassen uit de lucht halen, in plaats van de uitstoot zelf te verminderen. Zo wordt de vervuiling zelf niet weggenomen. Daarvoor is het nodig dat deze belast gaat worden. Pas dan komen de bedrijven met échte maatregelen.

Pas als vervuiling zelf belast gaat worden komen bedrijven met echte maatregelen.