De aanwezige wereldleiders op de klimaattop in Parijs eind 2016 noemden het akkoord een doorbraak en een historisch moment. Afgelopen week werd het akkoord in New York ondertekend door 170 landen. Maar een handtekening verplicht tot niets. Het akkoord moet ook nog door ieder land geratificeerd worden, vastgelegd in wettelijke afspraken. Het treedt pas in werking als 55 landen, die samen verantwoordelijk zijn voor 55 procent van de totale broeikasgasuitstoot in de wereld, het verdrag geratificeerd hebben. Dit kan zo maar tien of twintig jaar duren. Volgens Carbon Pricing Panel, een initiatief van het IMF en de Wereldbank, hebben we die tijd niet en moet in 4 jaar tijd een kwart van de wereldwijde CO2 uitstoot belast zijn. En over tien jaar moet de helft van alle uitstoot een prijs hebben. ‘Er is een groeiend besef dat het onvermijdelijk is om een prijs te plakken op de CO2 uitstoot’, zegt directeur Jim Yong Kim van de Wereldbank. ‘Zo kan hernieuwbare energie snel goedkoper worden dan de brandstoffen die onze planeet vervuilen.’ Momenteel plakken 40 landen en 23 steden, staten en regio’s een prijs op de CO2 uitstoot, aldus de Wereldbank. Daarmee wordt er belasting geheven op zo’n 7 miljard ton – of zo’n 12% van de emissies – van dit broeikasgas. Dat is drie keer zoveel als tien jaar geleden.

‘Er is een groeiend besef dat het onvermijdelijk is om een prijs te plakken op de CO2 uitstoot’